De kankerpersoonlijkheid

Als aan de emotionele behoeften van het kind als zuigeling niet tegemoet wordt gekomen en hij leert zijn gevoelens niet te uiten maar het leven te zien als iets onaangenaams, dan vergroot dat de vatbaarheid voor kanker in het latere leven.
We weten dat kanker veroorzaakt wordt door een of andere prikkel, of dat nu een externe carcinogene faxtor is of een interne, een teveel aan stresshormonen of andere stoffen die het lichaam niet tijdig genoeg kan kwijtraken om schade aan de cellen te voorkomen. Als we ons vastklampen aan stress of aan negatieve gevoelens, dan kunnen chemische reacties in het lichaam leiden tot ongeremde groei van cellen.

Sommige mensen slagen erin consequent de rol van slachtoffer te spelen. Ze blijven maar geven, maar vragen er nooit iets voor terug. Voortdurend zichzelf en het lichaam misbruikend, vastberaden aan te tonen dat ze niet waard zijn om van te houden, zijn ze er onbewust op uit dat ten opzichte van zichzelf en anderen te bewijzen.
Een kindertijd die gekenmerkt werd door gevoelens van eenzaamheid en depressie maakt ons vatbaarder voor kanker. Iemand die zo’n jeugd heeft meegemaakt moet juist relaties opzoeken waarin hij of zij zich beloond, geliefd en gewenst voelt in plaats van genegeerd, gefrustreerd of tegengewerkt.
Van jezelf houden is een fundamenteel begrip voor gezondheid. Soms hebben we hulp nodig om dit te leren doen. De behoefte aan zelfvernietiging is vaak de bron van veel ziekten.

Bij onderzoek werd aangetoond dat het met manlijke kankerpatiënten beter ging als ze getrouwd waren, terwijl vrouwen langer leefden als ze innige banden hadden met hun vriendinnen.
Het belangrijkste verschil tussen kankerpatiënten en andere mensen is de manier waarop ze met de medemens omgaan: relaties vormen de sleutel.
Kankerpatiënten zijn niet altijd in staat met nemen en geven op een liefdevolle manier met anderen om te gaan. Ze hebben moeite met onvoorwaardelijke liefde.
Kankercellen hebben ook geen goede relaties met andere cellen. Het zijn als het ware afvalligen, een soort buiten de wet gestelde cellen die zich niet voegen in de orde van de normale cellen, die over anderen heen lopen, overal in het systeem rondzwerven en andere cellen leegzuigen en gebruiken, waarbij het lichaam wordt vernietigd.

Misschien is er wel een overeenkomst tussen deze zelfzuchtige en zelfvernietigende cellen en een egocentrische of binnenwaarts gekeerde manier van leven, die het lichaam met gevoelens van angst en isolement belast. Misschien heeft de ‘ik-generatie’ die goed voor zichzelf zorgt maar daarbij over anderen heenloopt, een rol gespeeld in de gestage toename van kanker. Het toenemende isolement van mensen die in grote steden wonen zonder mogelijkheden tot communicatie en die hun leven niet met anderen kunnen delen kan ook een rol spelen.

Het voorkomen of het terugdringen van kanker kan in beslissende mate afhangen van hoe wij onze mogelijkheden tot het geven en ontvangen van onvoorwaardelijke liefde ontwikkelen, met positieve mensen om ons heen en zonder negatieve en gesloten mensen in ons leven.
Door hierop te oefenen en ons niet vast te klampen aan woede en wrok die onze gezondheid ondermijnen, kunnen we vermijden dat we in een zelfvernietigende val tuimelen.

Lees meer op www.kankervoorbij.com.